Jan Godlewski

niedostępne

Skany otrzymaliśmy od prof. Zygmunta Vetulaniego.
Odbitka z ,,Nowin Lekarskich" z numeru 1, 1 stycznia 1947 r. Wspomnienie pośmiertne. Śp. dr Neupomucen Godlewski. Dnia 22.5.45  r. zmarł w Koninie w szpitalu powiatowym dr Nepomucen Godlewski, senior lekarzy ziemi kaliskiej. Urodzony w grudniu 1865 r. nauki gimnazjalne pobierał w kaliskim gimnazjum, które ukończył w 1884 r. Wstąpiwszy na wydział lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, ukończył go chlubnie w 1890 r. Były to czasy wielkorządcy gen. Hurki i osławionego kuratora Okr. Warszawskiego Apuchtina. Śp. dr Godlewski, wychowany na wsi pod wpływem brata matki majora W. P. Władysława Miskiewicza, uczestnika o wolność niemal w całej Europie (powstanie Mierosławskiego, powstanie 1863 r.) zaczerpnąwszy już za młodu idee walki o wolną i niepodległą Polskę, przez całe swe życie pozostał wierny tej idei i poniósł też dla niej niemałe ofiary. Już w Uniwersytecie rozpoczął pracę w kółkach oświatowych i samokształcących. Za udział w demonstracji w cyrku Salamońskiego w Warszawie został skazany wraz z 32 kolegami administracyjnie na 2 miesiące aresztu. Po odbyciu praktyki szpitalnej osiedlił się w pow. wieluńskim, w Wieruszowie, gdzie praktykując do 1900 r. zyskał obszerną praktykę. Nie zaniedbuje jednak (i ma na to czas) pracy społecznej, organizując straż ogniową, buduje dla tejże straży ze składek publicznych specjalny gmach z salą teatralną, poza tym łaźnię parową, oraz natryski (a było to jeszcze przed powstaniem warszawskiego Tow. Higienicznego).Przez bliską granicę ma możność sprowadzenia nielegalnych wydawnictw zagranicznych dla miejscowego użytku, oraz w większych ilościach wysyła je do Warszawy. Po raz pierwszy też bierze czynny udział w życiu ekonomicznym - dla podtrzymania będącej w upadku Huty Szklanej w Klonowie organizuje specjalną Spółkę. Po odbyciu krótkich uzupełniających studiów w Krakowie, Wrocławiu i Berlinie przeprowadza się do Kalisza, gdzie pracuje w ciągu kilkoletniego pobytu (do 1905 r.) w Szpitalu Ś-tej Trójcy i zajmuje się praktyką ogólną, zyskując coraz więcej pacjentów. I tutaj również poza pracą zawodową bierze b. czynny udział w życiu społecznym, politycznym i ekonomicznym. Jest lekarzem kolonii letnich Tow. Higienicznego, współpracuje w organizacji Kasy pożyczkowej, jest inicjatorem założenia polskiej fabryki koronek p. f. L. Kindler z udziałem przedstawicieli miejscowej inteligencji. W życiu politycznym Kalisza bierze b. żywy udział początkowo w tajnych kółkach, a po ogłoszeniu konstytucji jawnie już w czasie wyborów organizuje manifestacje itp. W 1905 roku przenosi się do Konina na stanowisko lekarza szpitalnego. Zdobywszy i tutaj b. szybko rozległą praktykę jest w dalszym ciągu czynny i żywy we wszelkich poczynaniach społecznych, politycznych i ekonomicznych. Bierze gorący udział w wyborach do ,,Dumy", jest inicjatorem i organizatorem polskiej szkoły średniej w Koninie, w której między innymi wykładał język polski i literaturę śp. p. Czerwiński, późniejszy minister oświaty niepodległej Polsce; zakłada też Macierz Szkolną. Wkrótce po przybyciu do Konina zostaje członkiem Rady Kasy Pożyczkowo-Oszczędnościowej. Oczywiście działalność ta nie dała się ukryć przed władzami rosyjskimi, które b. nieżyczliwie, a nawet wprost wrogo odnosiły się do osoby młodego i energicznego lekarza. Wytoczono mu proces polityczny o zdradę stanu i skazano na półtora roku twierdzy, którą to karę odsiedział w więzieniu w Kaliszu. Po wyjściu z więzienia wraca do Konina na swe dawne stanowisko i w dalszym ciągu pracuje energicznie zawodowo, jako lekarz i nie złamany na duchu i nie zniechęcony w dalszym ciągu przoduje w pracy społecznej pośród miejscowej inteligencji.I-a wojna światowa (1914-1918) zastaje go w Koninie. Jako kierownik szpitala leczy bezpłatnie przeszło rok jeńców niemieckich, Polaków i Rosjan. W 1916 r. przenosi się na wieś do majątku Cząstków, pow. Konin, gdzie mieszka i praktykuje, aż do czasu wyrzucenia przez Niemców (1940 r.)Poza pracą zawodową i pracą nad doprowadzeniem do kultury warsztatu rolnego, jest czynny i ruchliwy, jak poprzednio. Po pierwszej wojnie światowej pomaga w założeniu schroniska w Kazimierzu dla dzieci robotników z Łodzi (osobiście po nie jeździł do Kalisza), a następnie miał nad nimi opiekę lekarską (naturalnie bezpłatną) do czasu zlikwidowania tegoż schroniska. Organizuje straż ogniową we wsi parafialnej Dobrosołów i do końca życia jest jej prezesem. Poza tym bierze czynny udział w organizacji mleczarni udziałowej w Kleczewie, obliczonej na przerób 2.500 litrów mleka dziennie. Niesposób wymienić tu wszystkich placówek ekonomicznych, jak Tow. Pług Parowy przy Cukrowni Gosławice, Zjednoczone Fabryki Terpentyny ,,Terebentin", Syndykat Rolniczy Kaliski, Rolnik w Strzałkowie, Gorzelnia w Golinie, Bank Ludowy w Koninie itd., których założyciele ubiegają się o udział Jego osoby, aby zakładanym instytucjom nadać charakter społeczny i zachęcić innych. W pracy tej przyświecała mu bynajmniej nie chęć zysku, był to bowiem jeden z najmniej interesownych ludzi, np. olbrzymią liczbę swoich pacjentów nie tylko leczył darmo, ale często gęsto dodawał pomoc pieniężną, lub w naturaliach. Myśl jego to uzdrowienie stosunków ekonomicznych w kraju, a przede wszystkim na wsi, przez wyeliminowanie zbyt drogiego pośrednictwa za pomocą tak obecnie modnej zasady działania wspólnego czyli spółdzielni. We wszystkich tych poczynaniach przeważnie topił ciężko zapracowany z praktyki lekarskiej grosz, gdyż instytucje te, prowadzone zwykle przez niefachowców, albo też przez ludzi nieuczciwych, w większości bankrutowały. Tam gdzie kierownictwo stało na wysokości zadania - placówki ostały się i rozwijały znakomicie.1 września 1939 r. zastaje go Cząstkowie. Zaraz na początku wojny spotyka go straszny cios. Jego ukochany jedyny syn Władysław ginie, jako oficer Wojska Polskiego w bitwie pod Łęczycą prawdziwie bohaterską śmiercią. Po chwilowym załamaniu się - znowu, jak dawniej widzimy go na posterunku, a jest na początku wojny jedynym lekarzem Polakiem na b. obszernym terenie. Nie bacząc na swój podeszły wiek śpieszy zawsze z pomocą chorym, których jest coraz więcej. Od początku wojny, do końca życia jeździ dwa razy tygodniowo bez względu na pogodę do odległej o 8 km osady Kazimierz, gdzie bezinteresownie przyjmuje niezamożnych pacjentów. Wyrzucony przez Niemców z majątku Cząstków zamieszkuje we wsi Dobrosołowo, pow. Konin, gdzie mieszka i pracuje do końca niedługiego już życia. Choć cały okres wojny upływa Mu w dość trudnych warunkach materialnych, szczodrą ręką dzieli się z każdym potrzebującym. W pierwszym zaś rzędzie pomocy tej doznają jeńcy w obozach koncentracyjnych i wojennych, często ludzie dla Niego i Jego rodziny zupełnie obcy i nieznani. We wrześniu 1943 r. w tragicznych okolicznościach ginie najukochańsza i najmłodsza córka śp. Wanda Godlewska, która pracując, jako asystentka u lekarza w Kleczewie, zachorowała na szkarlatynę i zmarła po kilku dniach choroby. I ten cios nie złamał Jego silnego ducha. Nie przerywa pracy i nie ustaje ani na chwilę w swych codziennych zajęciach, mających zawsze na celu dobro otaczających Go ludzi. Wierzy niezłomnie w zwycięstwo słusznej sprawy. Toteż ucieczka Niemców i odrodzenie państwa polskiego jest jedynym jaśniejszym momentem w ostatnich latach Jego niestrudzonego żywota. Pracując przeszło 55 lat jako lekarz praktyk na prowincji i nie przerywając pracy przez ten cały okres czasu, chyba, że obłożona choroba albo inne okoliczności ważne (więzienie) nie pozwalają Mu spieszyć z pomocą chorym - zmarł na posterunku, jak żołnierz na polu walki. Jeszcze w dniu swych imienin, niestety już ostatnich, tj. 16 maja 1945 r. wyjeżdża do chorych i przyjmuje ich w domu. Złożony niemocą zostaje natychmiast przewieziony do szpitala powiatowego w Koninie, gdzie pomimo serdecznej i troskliwej pomocy i opieki kolegów zmarł dnia 22 maja 1945 r. Postać to niecodzienna między nami. Nadzwyczajna uczynność i bezinteresowność, troskliwa opieka, jaką darzył swych pacjentów z pełną poczucia odpowiedzialnością za życie ludzkie pozostaną na długo w pamięci niezliczonych Jego pacjentów i wszystkich tych, którzy kiedykolwiek się z Nim zetknęli. Cześć Jego pamięci. Dr J. G.

Czarno-białe zdjęcie mężczyzny w garniturze.

01.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90209-thumbnail_01.png

90209-thumbnail_01.png

02.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90210-thumbnail_02.png

90210-thumbnail_02.png

03.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90211-thumbnail_03.png

90211-thumbnail_03.png

04.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90212-thumbnail_04.png

90212-thumbnail_04.png

Strona z książki, na której znajduje się tekst.

05.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90213-thumbnail_05.png

90213-thumbnail_05.png

06.jpg

PL_2104/002/008/001/005/90214-thumbnail_06.png

DOKUMENT o nazwie Wspomnienie pośmiertne doktora Nepomucena Godlewskiego napisane do "Nowin Lekarskich" nr 1 z dnia 1 stycznia 1947, autorem tekstu był dr Jan Godlewski

Ścieżka rekordu

Dane podstawowe

Pliki załączone do rekordu